بهانه فراق

گاهگاهی که ناز دلم بی تاب می شود

شعر ترا می سرایم و جانم انقلاب می شود

گاهگاهی که زمانه بوی سیاه خاک می دهد

مهر ترا می پرورانم و روحم آفتاب می شود

گاهگاهی که بلبل شوقم نغمه پردازی می کند

هجر ترا می گذارم و اشتیاقم حجاب می شود

گاهگاهی که او رخ بر پرده ی خیال می افکند

ذکر ترا می پسندم و ستاره ام مهتاب می شود

گاهگاهی که وجود را می پرسم و نور باقی اش را

فکر ترا می نگارم و سؤالم جواب می شود

گاهگاهی که موسی جان می فرستد آن نیاز

خضر ترا می جویم و کمالم نقاب می شود

گاهگاهی که تیرعاشقی می شکند قفل آبرو

سحر ترا می شناسم و نگاهم فتح باب می شود

گاهگاهی که رخش بیدلان می گریزد از شط آرزو

جسر ترا می پذیرم و چشمانم پرآب می شود

گاهگاهی که سازدلم بهانه ی فراق می گیرد

چهر ترا می نگرم و زبانم مضراب می شود

نور باقی و جام ساقی اش فزاینده و پاینده باد