آسمان دلم ابریست
هوای گریه با من است...
به مناسبت دهم ماه محرم شب عاشورای حسینی
این چنین ره یافت آن عنقای قاف
قـُـرب یـزدان آشیانه شد شغاف
بـود این جا کربلا غوغای دوست
تـا رهـد جانش بهانه دست اوست
یکی ازسروده های بسیارزیبای مولانا جلال الدین که درباره امام حسین (ع) وسایرشهدای کربلا آورده همان غزل ناب وعِطرآمیزی است که دردیوان شمس با مصرع «کجایید ای شهیدان خدایی» آغازمی گردد.البته به گواهی آثارمنظوم ومنثورعارف والاگهرجناب مولوی دربیش ترموارد هرجا نامی ازشهید وشهادت برده می شود ایشان بلافاصله به یاد شهیدان کربلا می افتد وآنها را دربالاترین مقام ودرجه ی ایمان می نشاند.ایمانی عشق ورزانه که صفت اصلی آن رها وآزاد شدن اززندان تن، چنگال نفس وظلم ظالمان می باشد.امید که ما هم روزی درولایت عشق یکی ازامامان واولیای بزرگ خداوند به این صفت حیات بخش متّصف شویم.
کجایید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت کربلایی؟
کجایید ای سبک روحان عاشق
پرندهتر ز مرغان هوایی؟
کجایید ای شهان آسمانی
بدانسته فلک را درگشایی؟
کجایید ای ز جان و جا رهیده؟
کسی مر عقل را گوید «کجایی»؟
کجایید ای درِ زندان شکسته
بداده وام داران را رهایی؟
کجایید ای در مخزن گشاده؟
کجایید ای نوای بی نوایی؟
درآن بحرید کاین عالم کف اوست
زمانی بیش دارید آشنایی
کف دریاست صورت های عالم
زکف بگذر اگر اهل صفایی
دلم کف کرد کاین نقش سخن شد
بِهل نقش و به دل رو گر زمانی
برآی ای شمس تبریزی ز مشرق
که اصل اصل اصل هر ضیایی
