برتخت نگاه

در پس و  پشت زمان

کوله ای شکل جهان

گشته از جنس مکان

چو پر از وسوسه ی باد خزان

می ستاید من  و  می گوید که:

بهار آمد که : بهارآمد...

من از آن سادگی و رونق بی شرط کتاب

من از آن خفتگی و خجلت بی حد و حساب

گویم او  را که چنین داد خبر؟

هم از  آن صورت بی روح سفر

گوید این سان نه چنان بین

که زآسودگی شهر و دیار

گشته فارغ نه زمعنی که همه نقطه نشان

دیده ام قافله ای بار شتر دغدغه ها

صاحبش عقل که در خط افق

رفت و  می رفت به زنجیر نه در سلسله ها 

پرسش از تو

نیست پاسخ نه جواب

نه جواب از تو نه پاسخ نه نیاز

عقل شد زیرک و گفت آن به نماز

نیست دیگر نگه سرد زمستان و غروب

نیست دیگر خطر لغزش و فردا و ذنوب

هست اینجا صدف و گوهر و  دریای وجود

هست اینجا دل آن مرد وفا نور صفا باغ شهود

تا که بی شاخه نگردد

بُن آنان و درخت

تا که بی خانه نگردد

ره باران و نشست

تا که بی باده نگردد

صبح یاران و الست

اندرین سو

که دلش نشسته برتخت نگاه

روشن ازعشق و  یقین چشم سیاه

گرببیند نفس گرم ترا

مانده درجلوه و انوارخدا

گوید ای دوست:

بکش نقش سکوت